غیر وحدت برنتابد همت عرفان ما

دامن خویش است چون صحراگل دامان ما

شوق در بی دست وپایی نیست مأیوس طلب

چون قلم سعل قدم می بالد از مژگان ما

معنی اظهار صبح از وحشت انشا کرده اند

نامهٔ آهیم بیتابی همان عنوان ما

زین دبستان مصرع زلفی مسلسل خوانده ایم

خامشی مشکل که گردد مقطع دیوان ما

وحشت ما زین چمن محمل کش صدعبرت است

نشکند رنگی که چینش نیست در دامان ما

یار در آغوش و نام او نمی دانم که چیست

سادگی ختم است چون آیینه بر نسیان ما

در تپیدن گاه امکان شوخی نظاره ایم

از غباری می توان ره بست بر جولان ما

مدعا از دل به لب نگذشته می سوزد نفس

اینقدر دارد خموشی آتش پنهان ما

مغثنم دار ای شرر جولانگه آغوش سنگ

تنگی فرضت بغل واکرده در میدان ما

جلوه درکار است و ما با خود قناعت کرده ایم

به که بر روی توباشد چشم ما حیران ما

بیدل از حیرت زبان درد دل فهمیدنی ست

آیسنه می پوشد امشب نالهٔ عریان ما